Doktari doktari, feestjes en kerst (16 t/m 26 dec)

Nadat ik donderdag avond al medicijnen heb gehaald, werd de infectie op mijn duim nog slechter. Er ontstond zelfs een tweede bult onder de reeds aanwezige ontsteking. Op advies van mijn eigen huisarts heb ik actie ondernomen en besloot ik aanstaande zondag in Stone Town naar het ziekenhuis te gaan. De abces moet eruit door middel van een snede, anders werkt de antibiotica die ik slik ook niet. Vervolgens gaf Ellen aan dat er ook een klein kliniekje in Paje zit en dat ze die dokter eens ging bellen. Waarop de dokter ons gelijk vroeg om te komen. Ik heb mijn spullen gepakt, mijn eigen steriele naaldenset meegenomen, geld gepakt en we zijn gegaan. Eerst kwam ik aan bij een klein kliniekje met op de deur 'Doktari', maar hamna doktari (er was geen dokter). Bleek dat we naar zijn eigen huis moesten komen. Eenmaal daar moest ik op een bankje buiten gaan zitten, waar vervolgens de snede is gezet. Ik heb extra antibiotica mee gekregen en kon weer naar huis. Opnieuw hoefde ik in principe niet te betalen, ik mocht geven wat ik wilde. Ik voelde mij een hele piet dat ik dit zonder mokken heb gedaan en het kwam mooi uit, want dan konden we zondag echt een leuk dagje Stone Town ervan maken in plaats van dat we een dag ziekenhuis zouden hebben. Dachten we..
De zaterdag was een 'gewone' zaterdag. Na het project zijn we naar het strand in Paje gegaan, waar de andere twee meiden leren kiten.
De zondag brak aan en we zouden naar Stone town gaan. Helaas had Mirjam een mindere nacht en heeft ze zo nu en dan last van maagklachten. Omdat het lastig inschatten was, wat het juiste was om te doen, hebben we ervoor gekozen om naar het ziekenhuisje in de buurt te gaan, om te kijken of hun wat konden betekenen voor Mirjam. Om 8:30 kwamen we aan bij het 'Makunduchi' ziekenhuis. We melden ons binnen en konden erachter plaatsnemen. Een betonnen ruimte met 4 betonnen blokken/banken waar je kon zitten wachten. Het is zondag en erg rustig dus we waren zo aan de beurt. De dokter was een vrouw (best verassend voor hier vind ik). Het is wel grappig, de dokter waste haar handen en veegde haar handen vervolgens af aan een kleedje op het bureautje (wat overigens één grote bende was). Het kleedje zou er volgens mij al wel een 3 jaar kunnen liggen. Hoe dan ook, Mirjam had haar verhaal gedaan en ze werd doorverwezen voor een urine- en bloedtest. Het is wel goed want blanken worden hier bijna standaard getest op malaria en r wordt eigenlijk standaard een bloed- en urinetest gedaan. Ideaal hier is dat je niet meer terug naar huis hoeft, alles volgt elkaar op. Je kunt hier tenminste gelijk doorpakken. Op onze zoektocht naar het lab kwamen we bijna geen mensen tegen, de gangetjes waren leeg, maar ik merk dat ik de sfeer ontspannen en gemoedelijk vind. Ik zie in een glimp twee kamers met bedden waar mensen op liggen. Ik merk toch dat dat wel eventjes binnenkomt, toch wel heftig om te zien daar afgelegen en achterin in het ziekenhuisje. Eenmaal bij het lab kon Mirjam direct doorlopen en werden de tests gelijk afgenomen. Vervolgens mochten we plaatsnemen in de wachtkamer (wat allemaal buiten in de open lucht is, waardoor je niet echt het gevoel hebt dat je in een grauw ziekenhuis zit). Na een tijdje wachten kregen we een papiertje mee en moesten we terug naar de dokter die Mirjam als eerste gezien heeft. Deze dokter vertelt dan de uitslag. Voor een consult met de dokter (waar we echt wel wat minuten hebben gezeten) betaal je 1500 shilling wat ongeveer neerkomt op 70 cent. Vervolgens krijg je de benodigde pillen gratis mee. Dat terwijl we blanken zijn en ze vaak weten dat we wel wat te besteden hebben in verhouding met hun. Best wel bizar. Het wordt ook gesponsord door Engeland, het is gewoon goed geregeld. Alleen moesten we nog op zoek naar zetpillen, die hadden ze niet in het kleine opslagapotheekje in het ziekenhuis. Daarover gesproken trouwens, de pillen worden gewoon uit grote potten geschept in een papieren zakje. Zo staat er ook een pot met 1000 pillen van pretnisalon. Lekker gevaarlijk. Maargoed, terug naar de zetpillen. Wij zijn Makanduchi doorgereden om bij de apotheekjes te kijken naar zetpillen. Dus vol goede moed stapt Ellen de auto uit, loopt de apotheek binnen en vraag voor paracetamol, maar niet voor het slikken maar 'for in the ass' met het gebaar erbij naar de kont. Waarop de mensen haar schaapachtig aankijken en beginnen te lachen. Want ja, pillen voor in de kont dat bestond volgens één van die mensen echt niet. Hij wilde zelfs met ons mee in de auto om naar het ziekenhuis te rijden zodat hij ze kon vertellen dat dat toch echt niet bestond. Dat hebben we maar niet gedaan, maar het blijkt dat het hier op dit eiland niet vanzelfsprekend is om zetpillen op voorraad te hebben. Terwijl Ellen uitgelachen werd heb ik vol verbazing om mij heen gekeken want het landschap de grond is in dit stukje van Zanzibar rood en het is hier veel mooier groen. Echt prachtig om te zien. Het voelt knus en gemoedelijk aan en het voelt meer als het echte Afrika. De grond is meer in kleivorm. Vervolgens zijn we naar huis geraden en binnen tien minuten was het weer droog en een beetje grauw aangezien er wit zand ligt met grijze stenen en grijze huisjes. Veel minder kleur dan Makunduchi.

De volgende dag kregen we onze Stone Town herkansing. We hebben allebei een goede nacht gehad en zijn met de taxi naar Stone Town gereden om er een leuke dag van te maken. De taxi was er al om 9.15 terwijl we 10.00 uur hadden afgesproken. Als we dan aangeven dat het 10.00 uur pas is dan is het allemaal geen enkel probleem en komen ze dan weer terug met alsnog een glimlach op hun gezicht. Ik geloof dat in Nederland direct een soort discussie zou ontstaan bij wie de fout zou liggen en het het humeur van de chauffeur kan beïnvloeden, want ja, dat is een weggegooid uur. Dat is hier het laatste wat er gebeurt. Eén van de redenen waarom ik hier geen gevoel van druk ervaar en niet het gevoel heb dat ik mij moet haasten. De coach van het voetbalteam van Ketisho (meestal onze taxichauffeur) bracht ons. Zo'n leuke man. Hij deed zo zijn best om de perfecte taxichauffeur te zijn door de auto op de beste temperatuur te brengen en een muziekje aan te zetten, dat soort dingen. Toen we aankwamen vroeg hij zich ook af hoe wij terug zouden komen. We hadden aangegeven dat hij terug kon gaan naar Jambiani omdat we niet wisten hoe laat we naar huis wilden. Aangezien we ook een vertrouwde iemand kunnen bellen in Stone Town, maakt het voor ons niet uit wie ons terug brengt. Maar de beste man wilde zeker weten dat we veilig weer aan zouden komen in Jambiani vandaag. Cute! We hebben een heerlijke dag gehad, veel gewinkeld en ook gezocht naar zetpillen. In Town was wel wat te vinden maar niet veel en als er wat was dan was de dosering mega laag of de medicatie was over datum. Dus daar hadden we ook maar weinig aan helaas. 's Avonds hebben we aan het water gegeten. Ik had beeffilet besteld. Nu zit er in Town die ene vlees- en vismarkt wat onmenselijk onhygiënisch is met die zwermen strontvliegen erop. Er hangt bij die vleesmarkt ook een bepaalde geur en tijdens het eten van mijn vlees proefde ik dat erin terug. Ik was direct bang dat het vlees daar vandaan zou komen, wat opzich zou kunnen natuurlijk. Ik heb er maar niet teveel over nagedacht en gewoon opgegeten. Ik ben er niet ziek van geworden, jippiejajee! Aan de waterkant staan aan het einde van de middag altijd veel lokalen en jongeren. De jongens springen dan één voor één (meestal met kleding aan) het water in. Altijd een mooi gezicht. Op de terugweg vertelde onze chauffeur over Tanzania in vergelijking met Zanzibar. Hij gaf aan dat Tanzania veel onvriendelijker zou zijn. De mensen in Zanzibar heten mensen vanuit Tanzania welkom als er bijvoorbeeld familie zit. Ze mogen dan blijven slapen en krijgen dan drie maaltijden per dag zonder vergoeding. Nu had de chauffeur een keer meegemaakt dat de Tanzaniaanse mensen het huis vervolgens hadden leeggehaald. Daarnaast schijnt het best vertrouwd te zijn om mensen aan de kant van de weg op Zanzibar mee te nemen. In Tanzania zou dat niet kunnen omdat de kans dan aanwezig is dat je overvallen wordt. De mensen in Tanzania zouden veel minder behulpzaam zijn, minder dingen samen doen en crimineler zijn. Het is maar één kant van het verhaal maar ik heb wel vaker gehoord dat Zanzibar veel vriendelijker is dan Tanzania. De vriendelijkheid ervaar ik hier ook echt. De mensen bij restaurants en hotels waar we dan regelmatig komen geven oprecht aan ons gemist te hebben en kunnen echt enthousiast zijn als ze ons weer zien. Dat vind ik zo mooi!

Het was alweer dinsdag en onze laatste normale projectweek brak aan. We zouden een groot deel van de schoolgaande kinderen alleen deze week nog zien dus daar wilde ik volop van genieten. Dat heb ik ook gedaan. Zo heb ik er ook van genoten dat één van de kinderen (19 jaar) 3 onderbroeken aan had.. haha, grapje, vond het vooral gek en moest erom lachen. In de middagen zijn we vooral veel bezig geweest met administratieve dingen afronden zodat dit kwartaal afgesloten kon worden en onder andere informatie naar de sponsoren van de kinderen gestuurd konden worden. Ook zijn we bezig geweest met het verhuizen van Ellen van Jambiani naar Paje. Stiekem ben ik echt wel blij dat ik niet in een vrijwilligershuis heb gezeten waar alles mooi en netjes geregeld was, maar dat ik in een lokaal huis heb mogen wonen. Een enorm voordeel is namelijk dat we een supermarktje achter onze deur hebben en het strand mega dichtbij is, waardoor we na het project de mogelijkheid hadden om even over het strand te lopen als daar de tijd voor was (hebben we niet vaak gedaan, maar toch). De nieuwe locatie ligt verder afgelegen en nu ik beide gezien heb, ben ik heel blij met deze locatie. Maar voor Ellen is het nu heel erg fijn dat ze toe kan werken naar haar eigen plekje en haar eigen huisje. Het is voor haar fijn dat we deze dagen daadwerkelijk bezig konden zijn met het verhuizen van haar spullen. De 28e vertrekt ze in de nacht voor een paar weekjes naar Nederland, waarna ze kan gaan starten in Paje.
De woensdag ben ik na werktijd eindelijk weer eens een keer naar yoga gegaan, wat voor een maand lang gestopt was. En dan denk ik ook even: 'heh, het is een maand gestopt geweest, maar die maand is dus nu al voorbij.. ??' Ik heb mezelf even weer flink in de knoop gelegd en er weer uit gehaald, maar ik merk wel echt dat ik daarna relaxed ben en mijn spieren een stuk losser zijn. Best prettig als je schouderspieren weer vast zitten na een nacht op mijn kussen en matras slapen.
De zaterdag brak aan, de laatste keer dat we de schoolkinderen (op 2 na) zullen zien. Ik had ervoor gekozen om de kinderen nog een laatste keer op te halen. Het voelt dan toch nog even heel bijzonder als één van de kinderen vanuit zijn huis op je af komt rennen en in je armen springt. Ellen had de vrijdag al aan de ouders uitgelegd dat er geen school meer zou zijn omdat ze naar 'Uholanzi' vertrekt voor een paar week en dat de schoolkinderen dan vrij zijn. De vrijdag zelf werd ze direct al uitgenodigd om dan te blijven eten, helaas had ze daar niet de tijd toe, maar het is een mooi gebaar. Tegelijkertijd vroegen ze trouwens ook of Ellen dan een cadeau mee zou nemen uit Nederland, haha. Ze zijn wel vaak uit op giften hier. De zaterdag zelf kreeg Ellen een jurkje als cadeau mee en van een andere ouder een heerlijke zelfgemaakte cake, waar we in de middag van gesmult hebben. Die vrouw kan echt goed koken en bakken volgens mij. Bovenal vind ik het gewoon ontzettend leuk dat ze zich ervan bewust zijn dat Ellen eventjes weg zal zijn en dat ze hun dankbaarheid zo duidelijk tonen. Erg tof! Op de zaterdag zouden we nog een laatste keer foto's maken van elkaar met de kinderen. De tijd vloog en voor ik het wist hadden we de kinderen ook weer bij hun huis afgezet voor de allerlaatste keer.
's Middags hebben we genoten van het strand en in de avond zijn we wezen eten bij Fisherman. We hadden in ons hoofd om morgenavond een BBQ te gaan doen bij Fisherman en daarna door te gaan naar een feestje in Paje. Nu hoorden we van de mensen bij het restaurant dat het feest bij Jambo Beach vanavond was en niet morgen. Mirjam, Anne en ik keken elkaar even aan en we besloten dan die avond maar naar het feest te gaan. We hebben een taxi gebeld om ons af te zetten bij huis zodat we onze spullen af konden zetten en nog even wat fatsoenlijks aan te kunnen trekken na een dag strand. Vervolgens zijn we doorgereden naar het feest. De dag ervoor (op de vrijdag) heeft dit hotel standaard een feest en toen was het erg druk. Nu een dag erna was het daardoor minder druk. Het was eigenlijk heel erg rustig maar we vermaakten ons prima met ons drieën. Op den duur werd het steeds drukker. Het was nog steeds niet heel druk maar wel gezellig druk. We hadden onze taxichauffeur Ketisho weer gebeld of hij ons om 03:00 uur op wilde halen (Swhaili tijd is dat dus 'sa tisa' is, wat het getal 9 is.. jaja, het is allemaal logisch). We liepen weg bij het feest en zagen vervolgens dat onze grote taxivriend ook bij het feest zelf was. Super grappig want hij is enorm stijf vinden wij altijd en vooral Anne vroeg zich nog altijd af of hij überhaupt wel kon dansen. Eigenlijk kunnen alle mannen hier wel dansen maar bij hem vroegen we het ons echt af en deze avond hebben we met eigen ogen gezien dat ook hij kan dansen! Maar het is weer zo'n verhaaltje waar je bij had moeten zijn, het later vertellen komt niet echt over. Hoedanook, het was een geslaagde avond.
De volgende ochtend werd ik wakker en het is eerste kerstdag. Ik had me niet gedoucht en ik was nog moe. Ik realiseerde mij dat ik mij nog nooit zo heb gevoeld op een eerste kerstdag. Juist deze dagen fris je jezelf op, maak je jezelf mooi en ik ga al helemaal niet uit in Nederland rond- of tijdens kerst. Maar hier is alles anders, dus ook kerst. We hebben uitgeslapen en hebben een lekker stranddagje gehad. Voor de vorm hadden we onze eigen kerstmuziek af en toe maar opgezet, omdat het kerstgevoel anders al helemaal ver te zoeken was. 's Avonds hebben we een BBQ gehad bij Fisherman. Het was leuk, want de BBQ stond op het strand en er was ook een kampvuur. Het was een vis bbq, maar wel verse vis en zelfs ik als niet vis-eter heb daarvan genoten! Vervolgens wilden we naar nog wel een feestje en zijn we naar 'Vuvuzela' gegaan en onze taxichauffeur was weer door het dolle heen. Die vond het helemaal leuk dat we daarheen gingen en hij ging mee. Met de taxi gingen we weer die kant op (Ketisho drinkt echt niet en dat is een fijn iddee). Toen we bij Vuvezela aankwamen moest ik wel eventjes schakelen. Het was er echt heel erg lokaal. Met de auto moesten we door een poort en ik zag dat alle mensen die te voet naar binnen wilden werden gefouilleerd en gescand. In principe zijn wij nu bewoners hier en daardoor krijgen we bijna overal korting en mogen we de 'resident prijs' betalen. Helaas hebben wij nog steeds een blanke huid en zat er een strenge donkerhuidige vrouw achter de kassa die vond dat we gewoon de volle mep moesten betalen, bedoeld voor toeristen. Het is dus zo lokaal dat als je blank bent, je per definitie toerist bent. Typisch.. Overigens was de kassa een betonnen hok zonder ramen met enkel een heel klein open rondje erin, waar je doorheen moest praten en betalen. Het oogde eigenlijk gewoon een beetje onvriendelijk allemaal. Eenmaal binnen zag ik in eerste instantie geen enkele blanke en we waren toen wel blij dat we een lokaal iemand bij ons hadden. De lokale muziek pompte hard door de tent heen en de bar werd afgesloten met traliehekken, wat ook een bijzonder sfeertje gaf. Er hing wel een groot scherm waar de videclips van de nummers op afgespeeld werden en ik zal al gauw dat je kon poolen en dat er buiten ook een vuurtje was waar je kon zitten. Daar wilde ik wel heen, zodat ik even kon wennen aan de hele entourage daar. Uiteindelijk heb ik nog wel leuk kunnen dansen en ook lekker rond kunnen kijken, maar ik besloot wel dat het toch niet helemaal mijn feestje was haha. De wc's waren ook een gat in de grond en wc-papier is er niet. Nu waren Mirjam en ik dat gelukkig wel gewend van ons huisje, wat toch weer scheelt. Om 1 uur gingen we weer richting huis.
De volgende dag was het tweede kerstdag en gingen we ontbijten bij Blue Oyster. Het ontbijt kostte ons net zoveel als de hele vis-bbq van de avond ervoor, maar het was het waard. Ze hadden pannenkoekjes met chocoladesaus, ei, fruit, cake, brood, yoghurt, vlees, kaas en 'fresh juice'. Vanuit Nederland denk je dan misschien 'is dat het?'. Ja, dat is het, maar ik heb in mijn hele tijd hier nog geen vlees gehad, kaas kun je hier niet krijgen en yoghurt ook niet, behalve bij één restaurant, maar daar was hij niet zo lekker als hier. Dus het was zeker erg goddelijk. Opnieuw hebben we lekker aan het strand gelegen. Tegelijkertijd waren we ook nog een beetje aan het bijkomen van de laatste twee nachten dat we minder slaap hadden gehad. Helaas maakten we ons wel wat zorgen over komend weekend. Want we hebben een overnachting bij een vriend van Fabi, maar die vriend was al een tijdje van de radar en onbereikbaar. Het heeft ook geen naam omdat het echt een verhuurde ruimte is bij iemand thuis. We hebben ons dus eigenlijk vrij veel bezig gehouden met het zoeken naar een back-up plan. Die waren er niet veel aangezien alles al vol zit in het noorden. Het is tijdens oud en nieuw de enige plek waar vuurwerk afgestoken wordt en er is een groter feest, dus de place to be. Maar uiteindelijk bleek de man op reis te zijn geweest waardoor hij telefonisch niet bereikbaar was. Ellen en Fabi zijn erheen gereden, waardoor ook Ellen het huis met eigen ogen heeft kunnen zien en we zeker wisten dat het toch wel goed geregeld was. We mogen ons Pippi Langkaus voelen aankomend weekend, want het huis lijkt op Villa Kakelbont! Haha! Tijdens ons laatste kerstdiner hebben we gegeten bij Bahari. Op Facebook zie ik allemaal grappige plaatjes en tekstjes voorbij komen dat gaat over mensen die tijdens kerst geen eten meer kunnen zien en ongeveer wegrollen omdat ze zoveel hebben gegeten. Ik herken mijzelf erin tijdens de kerstdagen in Nederland, maar merk dat nu ik hier ben het toch wat gek vind. Er is hier dan wel geen eet tekort maar de mensen hebben niet veel. Ondanks dat ik weet dat het gewoon twee verschillende werelden zijn, spookt er even door mij heen: 'Hoezo eten wij eigenlijk zo absurd veel die dagen dat we er soms niet eens meer van kunnen genieten na twee dagen terwijl het ergens anders zo gewenst is?'
Kerst is voorbij en onze enalaatste werkweek start, waarin we beginnen met de huisbezoeken. Het wordt een kort en chill weekje want zaterdag zijn we al vrij omdat we naar het noorden vertrekken voor het oud en nieuw weekend en de woensdag nemen we afscheid van Ellen en gaan we nog naar Town om samen nog met een lekkere lunch af te sluiten. Én Matteo komt komend weekend aan met zijn familie waarna ik ook nog een paar dagen vrij ben om met hun door te brengen! Dat is nog eens gek! Ondanks dat ik nog tot 20 januari op dit mooie eiland heb, voelt het toch alsof het einde van mijn reis aanbreekt. Ik moet je bekennen, dat dat gevoelsmatig toch nog een beetje te snel voelt. Maar ik blijf genieten en ook in Nederland geniet ik heus, maar het is anders!

Ik hoop dat iedereen die dit leest ook een mooie kerst heeft gehad en een goede laatste week van 2016 beleeft!