Huisbezoeken en oud en nieuw op Zanzibar (27 dec t/m 1 jan)

Dinsdag 27 december zijn we gestart met de huisbezoeken. We bezoeken vijf kinderen de komende twee week. Drie kinderen in Paje en twee kinderen in Jambiani. De dinsdag verliep het rustig. Helaas konden we bij één van de cp-kindjes de oefeningen niet doen omdat hij niet goed in zijn doen was vandaag. Het andere cp-kind was ontzettend blij en zo beweeglijk dat hij steeds van zijn matrasje afviel. De derde (kindje met syndroom van Down) was in het begin ontzettend huilerig. De vraag was of we oefeningen met hem konden doen, later 'ontdooide' hij en heeft hij alles goed gedaan. 's Avonds hebben we gezamenlijk samosa's gemaakt. Dat zijn driehoekjes van bladerdeeg met vulling. Dat kan vlees, vis of groente zijn. Wij hadden aardappelen gepureerd met wortelen en dat in de samosa's gedaan. En om nog een update te geven over mijn duim: ik slik nog wel steeds antibiotica, aangezien de Nederlandse huisarts bang is dat anders de sterkste bacteriën zich gaan vermenigvuldigen, maar het oogt allemaal zoveel rustiger en ik heb er geen last meer van gelukkig. De woensdag bezochten we twee kinderen in Jambiani. Samir is een jongetje die door mijn thuisfront gesponsord wordt. Ellen gaf aan dat hij voorheen altijd hard moest huilen als hij bij zijn huis was. Het was dan ook verrassend dat hij het vandaag gelijk al heel goed deed. Hij heeft niet gehuild. Sterker nog, ik zag dat hij moest lachen maar hij hield zijn lach steeds in. Alsof hij dat niet mocht doen van zichzelf. Ook ons andere vrolijke ventje was weer vrolijk zoals altijd. Ellen kreeg een tweede cadeautje en we krijgen aan het eind van ons bezoek cake en soda, die ze speciaal voor ons gehaald had. Heel erg leuk om mee te maken. Op deze manier zie je toch dat een aantal ouders heel erg waarderen wat wij bij More Africa doen. Een gevoel van voldoening.

De woensdag was voor Ellen de laatste dag voordat ze naar Nederland zou gaan voor een paar weekjes. We hebben daarom haar honden weggebracht naar iemand in de buurt van Town. Een Nederlandse vrouw die op Zanzibar bekent staat als een soort van dierenambulance. Het is de enige plek waar gewonde dieren opgevangen worden. Zo was het de eerste keer dat ik paarden zag op het eiland. De weg ernaartoe was ontzettend hobbelig en het gebied waar het pension is, is een gebied waar veel regen valt. Zodoende heeft Ellen de vorige keer al vast gestaan met de auto. Deze keer gelukkig niet, maar we stuiterden wel alle kanten op. Vervolgens haalden we de gemaakte flyers voor de beurs in Utrecht op uit de stad. Hiervoor moesten we door een villawijk waar voornamelijk blanken wonen, belangrijke mensen uit Zanzibar en Amerikanen. Er stonden inderdaad ontzettend mooie huizen, maar de weg was ontzettend beroerd en er lag een super grote vuilnisbelt. Dat is toch wel bijzonder in een villawijk vind ik. Als afsluiting zijn Mirjam, Anne, Ellen en ik gezamenlijk wezen eten bij de Taperia in de stad. 's Avonds hebben we Ellen uitgezwaaid, aangezien ze 's nachts zou gaan vliegen. Dat was wel even gek, dat wij als vrijwilligers 'de baas' uitzwaaiden.

Donderdag en vrijdag stonden weer in het teken van huisbezoeken. Ik merk dat ik het leuk vind om de huisbezoeken te doen, aangezien de kinderen zich toch anders gedragen. Toch verbaasd het mij hoe makkelijk ze zijn, ik had verwacht dat ze het lastiger zouden vinden als wij bij hun thuis zouden komen. Deze keer kregen we sinaasappel en een soort rijstenbrood/cake, wat ook goed smaakte. Ik dacht maar niet na over de hygiëne, die zal wel niet al te best zijn geweest, maar daar prik ik dan maar doorheen. De vrijdag bezochten we Samir weer. Waar hij de vorige keer zijn lach inhield, gooide hij nu al zijn gelach eruit. Wat echt super schattig is, is dat hij achter ons aanrent als wij vertrekken. Dan rent hij nog tientallen meters achter ons aan. Wat een schat.. Bij Khamiar kregen we opnieuw wat eten en sap, wat ook echt lekker was!

Toen we klaar waren met werken (en met huisbezoeken is dat al mooi op tijd), was het tijd om naar Kendwa te gaan om ons weekend te gaan vieren en oud en nieuw te vieren!! Begin van de middag arriveerden we in Kendwa. Onderweg waren er al verschillende mensen die naar de auto wezen. De taxichauffeur reed gewoon door. Want ja.. wij moesten afgezet worden. Eenmaal bij ons gasthuis zagen we de schade. Het bleek dat we echt al een hele tijd op de velg hadden gereden. De band was er bijna helemaal om weg gegaan. De huisbaas ging met de taxichauffeur mee om het te laten maken en wij nestelden ons in zijn huis, in onze kamers. Het waren mooie ruime kamers en het was er heerlijk schoon. De woonkamer was van de man zelf maar we mochten gebruik maken van alles en de gastvrijheid was groot. Het is fijn om dat iedere keer weer te mogen ervaren. De trap naar onze kamer leek aan elkaar gelast staal te zijn wat ondersteund werd door een houten paal. Als je er op liep wiebelde de hele trap en deukte een trede soms in. Ik vreesde iedere keer voor mijn leven als ik over die trap liep haha.
We zijn over het strand gaan lopen en bij Kendwa Rocks wat gaan drinken. De plek waar ook het feest zou plaatsvinden. Wat hing daar toch een heerlijke sfeer en wat is het een mooi resort. Als je het hebt over vakantie, dan is het daar echt 'booming vakantie!' hahah. Het is wel zo dat als je alleen daar vakantie gaat vieren, je écht geen realistisch beeld hebt van Zanzibar, maar het was er heerlijk. Prettig is ook dat je zon hebt tot zonsondergang en dat er niet echt eb en vloed is, waardoor je lekker op je plekje kan blijven liggen en je niet steeds aan de wandel hoeft met je handdoekje. Eenmaal weer bij het huis heb ik mogen douchen onder een krachtige douche (!!) en mogen slapen op een zacht matras. Alleen sliep ik helaas niet zo goed omdat ik last had van muggen en het licht wat de kamer binnenkwam. Het is ook nooit goed hè!
Na een wat gebroken nacht was oudejaarsdag dan aangebroken. Het plan was om te gaan snorkelen. Dan ga je met een bootje naar Mnemba island waar het water erg mooi schijnt te zijn. Helaas had het de nacht gestormt en had het hard geregend. Iets wat ik tijdens het slapen niet door heb gehad maar de volgende ochtend wel mocht ervaren aangezien mijn tas die onder het raam stond helemaal nat was. Gelukkig zat er in die tas weinig elektronica, op mijn e-reader na. Die heb ik goed laten drogen en hij leeft nog. In de ochtend was het nog vrij grijs en het leek erop dat het niet snel zou gaan opklaren. We kozen ervoor om de tour te cancelen. Met bewolking is snorkelen minder mooi en het water ook minder mooi. Daarnaast kan het dan koud zijn op het water in de boot. Het was jammer maar achteraf gezien ook wel prima. We hebben nu de hele dag heerlijk rustig aan kunnen doen. Onze huisbaas had nog wat eten en een sapje voor ons gehaald, dus we konden rustig ontbijten en daarna op ons gemak genieten aan het strand in Kendwa. Ze waren de hele dag al druk met de voorbereidingen voor het feest dat die avond zou plaatsvinden. De muziek werd al goed getest en daardoor kwamen wij al helemaal in de sfeer voor het feest die avond. Ik denk oprecht dat ik nog niet vaak zo hard heb 'gechillt'. Klinkt misschien een beetje raar maar het was zo intens genieten met het idee dat er vanavond een heel leuk feest op je staat te wachten op het strand. Het was gewoon de setting die het voor mij onwerkelijk maakte. Na de stranddag wilden we ons opfrissen, maar helaas was de pomp stuk. Konden we eindelijk genieten van een goddelijke douche, deed hij het helaas niet. Ik heb voor het eerst mijn haar ook gewassen vanuit een emmertje, wat echt prima gaat. Na een spelletje, een wijntje en een pre-party waren we rond 11 uur aangekomen op het feest. We vonden het al gek dat we geen muziek hoorden, maar het bleek dus dat de stroom was uitgevallen waardoor er geen muziek afgespeeld kon worden. Even was ik bang dat dit ons ideale oud en nieuw in het water zou gooien, maar dat viel gelukkig mee. Na 10 minuten was er stroom en het is ook niet meer uitgevallen. Het feest kwam snel op gang en ik heb van 23:00 uur tot 05:00 onafgebroken gedanst, zonder ook maar een moment rust te hebben gepakt. Het 12-uur-moment was heel leuk, we hebben gezamenlijk afgeteld en ik vond het bijzonder om dit samen met Anne en Mirjam te mogen doen. Ik vier oud en nieuw thuis altijd met mensen die mij dierbaar zijn, ondanks dat ik hier op dit eiland ook weinig keus had met wie ik het zou vieren ben ik dankbaar om het met Anne en Mirjam te mogen vieren. Na wat vuurwerk ging het feest verder los en ik ben in mijn leven nog nooit bij een feest geweest waar de mannen het middelpunt waren op het podium in plaats van de vrouwen omdat ze zo ontiegelijk goed kunnen dansen. Op een gegeven moment startte één met de Afrikaanse dans en vervolgens deed het hele voorste deel mee aangezien veel mensen die dans daar kenden. Het ontstond echt spontaan en daar heb ik zo van genoten! Toen Mirjam en ik besloten om tegen 04:30 toch maar naar huis te gaan, besefte ik dat ik waarschijnlijk niet snel weer een feest zal meemaken met deze sfeer en zoveel mensen die zo leuk kunnen dansen. In Nederland staan er vaak meer jongens aan de bar toe te kijken dan dat ze zelf lol hebben op de dansvloer, wat dat betreft zou ik het liefst al mijn feestjes op Zanzibar blijven vieren. Maar helaas, aan al het goeds komt een eind.
Wat ontzettend gek was, was dat Matteo in het vliegtuig zat naar mij toe terwijl ik een feest aan het vieren was. Toen ik net in bed lag, zou hij ongeveer al landen op Zanzibar. Dat terwijl ik nog moest gaan slapen. Dat slapen kwam er dus ook niet echt van en de volgende ochtend hebben we na het ontbijt de taxi gepakt naar Jambiani. Ik heb mijn spullen ‘thuis’ bij Captain Cook gedumpt en ben gelijk door gegaan naar het hotel waar Matteo en familie verbleven. En zo rolde ik van een laatste werkweek, naar een oud en nieuw feest en van een feest door naar een hereniging met Matteo en een vakantie. Hoewel.. vakantie.. ik mag het bijna écht vakantie noemen, maar deze week moet ik nog twee korte daagjes werken. Laat ik het een pre-vakantie noemen.