Aan al het moois komt een eind (10 jan t/m 20 jan)

Na de landing van de Selous terug naar Zanzibar startte het volgende deel van mijn vakantie. Het deel dat we in Nungwi zouden verblijven. Mirjam verbleef daar al gedurende de tijd dat wij onze safari deden in de Selous en van dinsdag tot en met vrijdag voegen wij ons bij haar in het hotel. Allereerst moest ik terug naar de andere kant van het eiland: Paje, om mijn spullen op te halen. Samen met Matteo en Anne zijn we naar Paje gerezen en de rest ging rechtstreeks naar Nungwi. We hebben de spullen gehaald en daarna hebben we met z’n drieën geluncht, om vervolgens afscheid te nemen van Anne. Voor Anne braken haar laatste dagen aan in Paje en we zouden elkaar niet meer zien op dit eiland. We spreken af om na een maand dat we terug zijn weer een weekend af te spreken met elkaar.
Eenmaal aangekomen in Nungwi (1,5 a 2 uur rijden) streken we neer in een prachtig hotel (Tanzanite hotel) en in een prima kamer met een fijne badkamer. De zee is er prachtig. Nog blauwer dan wij gewend waren in Paje en Jambiani. Máár, helaas zijn er veel zee egels te vinden in het water. De laatste keer dat ik één stekel in mijn voet had genoot ik daar al niet intens van, laat staan dat ik het risico wilde lopen om verschillende zee egels te vergezellen in mijn voet. Het was al wat later op de middag en eigenlijk bestond de dag alleen nog uit wat relaxen op een bedje bij het zwembad en eten in het restaurant.
De woensdag zijn we naar Kendwa Rocks geweest, waar we hebben gegeten en waar we hebben gelegen op de bedjes. Het blijft fijn dat de zee daar dichtbij blijft. Het is wel eb, maar niet te vergelijken met Jambiani en Paje. We genoten allemaal enorm van Kendwa, het blijft (zoals ik eerder al zei) een paradijselijke plek waar je echt direct het vakantiegevoel te pakken hebt.
Donderdag was Matteo jarig!! 24 jaar geworden alweer. Ik vond het lastig om iets te regelen voor zijn verjaardag hier op Zanzibar. Zo wou ik hem een kite-les aanbieden, maar eigenlijk kun je beter meer lessen nemen zodat je het écht leert, in plaats van enkel de introductie. Toch heb ik geprobeerd wat dingen te regelen zodat hij het verjaardag gevoel wel te pakken zou krijgen. Zo hebben Mirjam en ik gevraagd of er tijdens het ontbijtbuffet een aparte tafel versierd kon worden om het specialer te maken. Nou, ik kwam daar aan en ze hadden echt uitgepakt! Waar er normaal gewoon houten tafels en houten stoelen staan, waren de tafel en stoelen versierd met witte kleden en rode linten. Er stonden bloemen op tafel en het eten lag al uitgestald op tafel. Het was ontzettend leuk gedaan en tot slot kwam er nog een happy birthday liedje op waarop de medewerkers voor hem zongen. Na het ontbijt zijn we met de taxi naar de opstapplaats gebracht voor het snorkelen. Het was nog even onzeker of het door zou gaan vanwege de harde wind, maar we kregen groen licht. We werden via een kleiner bootje vanaf het strand naar een grotere boot gebracht maar we pasten er niet allemaal in. Ik verwachtte dat er niet super veel mensen op de boot zouden worden gezet, maar uiteindelijk zaten er 21 toeristen op de boot, exclusief de bemanning. Helaas.. een nadeel van een tour boeken via een hotel in plaats van eigen contactpersonen (wat we liever wilden, maar die persoon zou niet gaan varen die dag). Het hobbelde al flink op de boot en ik merkte dat ik direct mijn best moest doen om één punt in het oog te houden en niet al te dizzy te worden. Het zou ongeveer een uur varen zijn naar Mnemba island en dan zouden we tijd krijgen om te genieten van de onderwater wereld. Helaas duurde de toch zeker anderhalf uur vanwege de golven en wat mij nog meer betreurde was dat de één na de ander over de reling van de boot hing om alles eruit te gooien. Ik was zelf ook helemaal niet fit en Edward zag ook wit. Ik kan het niet leuker maken dan het is: ik vond het vreselijk. Eenmaal daar mochten we het water in om te snorkelen. Het was wat bewolkt dus het water was niet op zijn mooist om te snorkelen. Er waren genoeg leuke vissen te zien. Het klinkt wat pessimistisch, maar het had voor mij geen toevoeging op wat ik eerder al had gezien tijdens het snorkelen. Na ongeveer drie kwartier snorkelen kregen we lunch op de boot. Ik dacht direct: shit, nog steeds geen vaste ondergrond.. ik had gehoopt dat we op Mnemba island zouden lunchen. Blijkt dat een privé eiland te zijn waar we niet op mogen… ba-len. De lunch was prima en daarna gingen we alweer terug naar Nungwi. De terugreis waar ik natuurlijk behoorlijk tegenop zag. Gelukkig viel de terugweg wel wat mee. Her en der werd er nog wat gekotst maar het ging al een stuk beter. Eenmaal terug kregen ze de boot niet helemaal aan de kant, waardoor we in het water moesten springen en naar de kant moesten zwemmen. Nu hadden we natuurlijk allemaal spullen mee die nog droog naar de kant moesten komen. De mannen op de boot vervoerden al onze spullen ver boven hun hoofd in het water. Het was nogal een karwei, aangezien de golven hoog waren en het moeilijk was om recht te blijven staan en niet overvallen te worden door de golf. Toen mijn tas met mijn gehoorapparaten-doosje al naar de kant was versleept, concludeerde ik dat het niet echt handig zou zijn om met gehoorapparaten het water in te springen. Ik wou even aanzien hoe het andere mensen verging en of hun hoofden droog bleven, maar het was fifty fifty. Dat risico kon ik niet nemen. Een andere Nederlandse jongen zwom al terug en wou mij wel op de schouders nemen zodat ik droog over kon komen, waarna Matteo al het water in kwam rennen met alleen mijn oranje gehoorapparatendoosje boven zijn hoofd. Dus, ik deed mijn gehoorapparaten uit, plonsde in het water, mijn hoofd werd natuurlijk nat, dus het was een goede keus om ze uit te doen. Waarna de jongens met mijn heilige oranje doosje weer terug renden naar de kant. Tijdens het rennen sloeg een golf nog volledig over de jongen heen, maar de hand met mijn oranje doosje bleef boven water! Het was veilig! Maar jongens, wat waas ik blij dat ik even op mijn bedje kon liggen in het hotel. Ik viel ook direct in slaap en ben de avond en de dag erna nog steeds dizzy geweest van de bootreis. Hoedanook, Matteo vond het nog weel leuk en dat was het belangrijkste. ’s Avonds gingen we dineren bij Kendwa Rocks. Ook daar heb ik mijn vraag neergelegd wat ze konden betekenen voor Matteo zijn verjaardag. De tafel was opnieuw al gedekt met een bos bloemen op tafel. We bestelden ons eten en na het eten kwam het toetje: een chocoladetaart speciaal gemaakt voor zijn verjaardag met zijn naam en leeftijd erop. Een deel van de werknemers kwam als groep de taart brengen, terwijl ze dansten, riepen, zongen en sloegen met bestek op pannen. Het was ontzettend geslaagd! Ze hebben hun best gedaan voor hem!
Vrijdag hadden we de keus om direct na het uitchecken door te gaan naar Stone Town, of nog een dag strand te pakken. We kozen voor het laatste en hebben nog heerlijk genoten aan het strand bij Kendwa Rocks. Tegen het avondeten waren we in Town en hebben we lekker gegeten bij Maru Maru met live muziek op de achtergrond.
Zaterdag was de laatste dag voor de familie en voor Anne op dit eiland. We winkelden en dronken wat bij restaurantjes. Op een goed moment zat ik lekker aan mijn bitter lemon en zag ik opeens twee dolfijnen vlak bij de kust zwemmen! Heel erg gaaf, want die heb ik nog niet gezien hier!!!
In de avond gingen we nogmaals eten bij Maru Maru en zelfs Anne was erbij!! We hadden bedacht dat ze net zo makkelijk haar spullen bij ons hotel neer kon zetten, om die nacht vanuit Town naar het vliegveld te vertrekken, omdat dat veel dichterbij is. Zo kon ze toch nog uitgezwaaid worden. Het was bijzonder om zowel Anne als Mirjam, als de familie en Matteo aan tafel te hebben.
Het was voor Mirjam en mij een wat gebroken nacht. Om 00:30 zwaaiden we Anne uit en om 04:00 uur Matteo en de familie. Het afscheid is niet zwaar, want het zijn nog maar een paar dagen en ik ben alweer thuis!

Zondag’s sloten Mirjam en ik af in Stone Town (het is immers ook onze laatste keer in de stad), om vervolgens van onze laatste dagen te gaan genieten bij Blue Reef in Jambiani. Zoals verwacht kwamen we aan en voelde het gelijk alsof we thuis kwamen. Wat een heerlijke ontspannen en gezellige plek is dit. We wisten dat we ons hier prettig zouden voelen omdat we nu een paar keer hier zijn geweest. Maar wat een fijne plek om onze laatste dagen te mogen spenderen. Al sinds we het geboekt hebben keken we uit naar het ontbijtje die in de ochtend op je balkonnetje wordt geserveerd. Die ochtend was het zover. We hadden de wekker op 09:30 uur staan, wat an sich al goddelijk was en vervolgens hebben we genoten van ons heerlijke ontbijtje met uitzicht op zee! De dagen sluipen voorbij en iedere keer als ons gevraagd wordt wat onze plannen zijn dan zeggen we: HE-LE-MAAL NIKS! Als ik op vakantie ben wil ik altijd wat ondernemen en vind ik het zonde om niks te zien van de omgeving waar ik ben. Ik voel ook een soort ‘verplichting’ om wat te doen en niet alleen gestrekt op een bedje te liggen. Maar nu, deze laatste dagen, mag ik van mezelf niks doen. Geen plannen hebben. Een drankje bestellen wanneer ik dat wil en uitslapen. Ik geniet, denk terug aan de afgelopen geweldige tijd en ik bereid me voor op de terugreis en het idee dat ik zaterdag alweer in het koude Nederland ben, waar het momenteel vriest en soms zelfs sneeuwt! Het schijnt zelfs zo te zijn dat als wij zaterdag aankomen, er geschaatst kan worden! Hoe hilarisch is dat, om van het bakken in de zon (wat ze hier ook wel ‘toasting’ noemen, haha) over te gaan op de schaats! Of mijn spieren en huidje het prettig gaan vinden betwijfel ik wel…
Nu ik dit schrijf komt weer één van de lieve werknemers langs om te vragen of hij voor het avondeten wat kan regelen voor Mirjam (in verband met de olie in het eten). Hij neemt de bestelling alvast op en geeft het door aan de keuken zodat vooral Mirjam een geschikt gerecht op tafel krijgt. Het is toch geweldig hoe zorgzaam en oplettend ze zijn hier. We hadden aangegeven om 19:30 te willen eten. Toen we op dat tijdstip bij het restaurant kwamen hoefden we nog maar een paar minuten te wachten en werd ons eten al geserveerd, terwijl anderen nog zaten te wachten. Super tof, we voelden ons even speciaal. En sowieso, hoe vaak ik ook de vraag krijg hoe het met mij gaat.. je rolt je bed uit voor het ontbijt en het eerste wat er gebeurt is dat je begroet wordt en er gevraagd wordt hoe het met je gaat en wat je voor je ontbijtje wil. Het is zo fijn.

Maandagavond gingen we met het hotel naar Red Monkey, een hotel in de buurt waar een feestje is. Het was weer een heel ander soort feestje ten opzichte van de andere feestjes die ik heb meegemaakt. Er treed een bandje op, maar als je kan zingen of een instrument kan bespelen mag je het podium oplopen en het stokje overnemen. Dat gebeurt ook echt, waardoor de hele avond wisselende muziek wordt gespeeld. Lokalen en toeristen feesten ongestoord door elkaar heen en het is ook de normaalste zaak van de wereld dat iedereen gewoon door elkaar heen loopt en iedereen welkom is. Ook dat waardeer ik zo. Je loopt als het ware terrein op van de lokale mensen hier, maar je bent zo welkom!

Tussendoor liggen we op bedjes, schrijven we onze blogs, sorteren we onze foto’s, liggen we op het strand te ‘toasten’ en genieten we ’s avonds van het een drankje en een potje kaarten of een potje tafeltennis. Zelfs het campinggevoel komt hier een beetje in ons naar boven. We beslissen per moment wat we doen en het komt er vooral op neer dat we bij ons eigen hotel blijven en daar genieten omdat we de gezelligheid hier hebben en niet meer hoeven te zoeken ergens anders.

De dinsdagavond spelen we tafelvoetbal met Gibon (wij noemen hem Jimmy), één van de jongens die bij het hotel werkt en we dronken een drankje bij de bar bij het hoofdgebouw van Blue Reef. We komen in gesprek met een jongen die daar aan het werk is, hij heet Naty, heeft rastahaar en het zou je niet verrassen dat hij van reggae houdt. We hebben hele gesprekken met hem gehad. Het is komisch want soms begon hij uit het niets enorm te lachen (wij wisten natuurlijk niet waarom) en dan kan hij niet stoppen met lachen. Z’n schouders schokken dan en hij is dan niet meer in staat om te praten. Erg komisch. De beste jongen was in Nederland geweest voor 3 dagen. Hij was op Schiphol en had zijn vlucht gemist. Hij kende iemand die in Nederland woont en die had hem opgehaald en vervolgens zijn ze naar de Wallen toe gegaan. Zoals hij vertelde kwam toen één van die vrouwen steeds dichterbij, en dichterbij, en dichterbij, tot hij opeens een penis voelde! Waarna hij vervolgens weer met schokkende schouders onafgebroken begon te lachen! Ook toen hij in het vliegtuig zat en het vliegtuig was bezig met landen, toen deed hij het luikje van het raam open en zag hij niks, behalve wolken, waarna hij het op een schreeuwen heeft gezet omdat hij dacht dat ze neer zouden storten. Ik kan mij er wel wat bij  voorstellen als niemand je wat vertelt over hoe het vliegen zal zijn en je het zelf niet kent. Verder geeft Naty aan dat hij de Nederlandse mensen niet altijd leuk vindt en ik snap waarom. Heel terecht zegt hij dat hij hier iedereen kan begroeten. In Nederland zat hij in het midden op een bank en kwamen twee mensen naast hem zitten (een stel). Ze begonnen beide aan zijn zijden te praten met elkaar, maar groetten Naty niet en zeggen niks tegen hem. Vanuit de cultuur op Zanzibar kan hij niet begrijpen waarom er niet gecommuniceerd wordt en het staat hem niet aan. Zo kan hij ook niet begrijpen dat kinderen in Nederland die jonger zijn dan 20 jaar het ouderlijk huis al verlaten. Hij geeft aan dat hij dat zelf (als hij vader zou zijn) heel erg zou vinden, omdat dat een heel slecht teken zou zijn.
Op een goed moment gaf ik aan dat je de mooie dingen in het leven moet doen met de zin: ‘Let the waves set you free’, waarna hij direct riep: ‘NO, don’t do that! Then you will die!’ Haha, heerlijk! Dat snapte hij net zo goed als: ‘The apple doesn’t fall far from the tree’, of ‘If you give one finger, you take the whole hand’.

De avond erna spelen we tafeltennis met de kok na werktijd en gaan we aansluiten met een kok en nog een andere jongen achter de bar naar een heel feestje in Paje (Originals Teddy’s place). Onze taxichauffeur gaat ook mee. Waarna ik op het feestje in gesprek kwam met een andere jongen met rastahaar die in Duitsland heeft gewoond. En wederom komen we op precies hetzelfde onderwerp uit als de avond ervoor met Naty. De jongen zei ook: jullie hebben in Europa meer spullen en meer luxe, maar we hebben het niet nodig. Hier hebben we communicatie en zoeken we elkaar op en dat is wat we nodig hebben. We concludeerden allebei dat precies om die reden het leven op Zanzibar lekkerder is dan in Nederland of Duitsland. Het is bijzonder dat het bij elkaar komen en gewoon hallo zeggen tegen iedereen: het communiceren, zoveel doet in verhoging van het levensgeluk. Ik heb hier op Zanzibar ook weinig middelen gehad en dagen erbij gehad dat stroom en water niet werkten. Toch maakt het dan geen zak uit en geniet je van de andere dingen. Het zijn niet de middelen die we nodig hebben, maar het contact met mensen en de ontspanning die we daaruit halen.
Wat enorm bizar was, was dat we lekker aan het dansen waren en ik opeens Fabi zag staan bij het feestje. We hadden geen goed afscheid kunnen nemen van Fabi toen we nog bij Captain Cook verbleven en opeens stond hij onverwachts daar bij het feestje. Het was fijn, op deze manier hebben we goed af kunnen sluiten. Na genoten te hebben van de goede muziek die er gedraaid werd (veel beter dan bij Jambo beach) en opnieuw de vele leuke mensen om ons heen, kwam Fabi naar ons toe om aan te geven dat het verstandig zou zijn om te gaan. Het laatste nummer zat eraan te komen en de sfeer kon dan nog wel eens omslaan. We voelden dat zelf nog helemaal niet en bleven nog eventjes dansen, maar een paar minuten later kwam hij opnieuw terug om aan te geven dat we nu toch écht snel onze spullen moesten pakken en moesten gaan. 3 Minuten laten zaten we in de taxi terug naar huis. Het laatste nummer was inderdaad voorbij en het schijnt zo te zijn dat de mensen dan niet zo goed meer weten wat ze moeten doen, waardoor er nog wel eens gevechten ontstaan. Fabi zei al wat contacten te zien die met elkaar aan het praten waren wat hem niet aanstond, dus ik was blij dat onze lokale papa ons weer geholpen had. We hebben een ontzettend leuke avond gehad en het was ook ons afscheid van de leuke en relaxte feestjes die er zijn op het eiland, we hebben gedanst met de taxichauffeur wat op onze bucketlist stond en we hebben afscheid genomen van Fabi.

De volgende dag hebben we weer lekker geluierd op de bedjes en aan de zee. Bij het avondeten kwamen we Jimmy weer tegen, hij zou mee gaan gisteren naar het feestje maar was nergens te bekennen en kwam zitten om te zeggen dat hij ons heeft laten zitten. Voor ons maakte dat niet echt uit. Hij vroeg of we die avond weer naar een feestje gingen, maar dat waren we niet van plan. Toen we de volgende dag vroegen of hij zelf nog was gegaan zei hij: ‘I only wanted to go, if you were going’, dus dat was een nee. Het gekke is dat meer dat zeggen, maar dat geloof ik niet helemaal. Toen we de vrijdag ook weer met hem aan de praat kwamen gaf hij aan dat het niet zo heel goed ging, aangezien hij de dag ervoor al vrienden uit heeft moeten zwaaien en Mirjam en ik vandaag zouden vertrekken. ‘Then i’m alone here’. Ook dat geloof ik niet en ik zeg dan ook dat dat vast niet zo is omdat hij wel vrienden heeft. Ik weet dat zijn familie in mainland woont, dus die heeft hij echt niet om zich heen. Maar ook daar reageert hij niet echt op. We krijgen dan ook meermalen de vraag of we onze vlucht niet kunnen cancelen. Als ik aangeef dat ik ook wel graag zou willen blijven, maar dat ik ook weer naar Nederland moet, vraagt hij waarom ik niet zou kunnen blijven op Zanzibar. En heel eerlijk, weet ik daar geen sterk antwoord op te noemen. Ik noemde mijn familie en werk. Volgens Jimmy kon de familie ook weer naar Zanzibar komen en werk kon ik daar wel krijgen. Uiteindelijk was het duidelijk dat we toch gingen en kregen we de vraag wanneer we dan weer terug kwamen en ook daar heb ik geen antwoord op. Ik zou wel willen maar misschien verder in de toekomst, ik weet het nog niet. Toen we grapten dat we elkaar als opa’s en oma’s over 40 jaar weer zouden treffen, stelde hij voor het terug te dringen naar 1,5 jaar en dat klinkt opzich niet verkeerd, om dan weer terug te keren. Wie weet..
We maken een foto, geven een knuffel en vertrekken. Waarna we ook bij Blue Reef uitgezwaaid worden door Anna en Sverre (de managers van het deel waar wij verbleven) en ook Killy (een Deense jongen die Blue Reef 2 ook een tijdje heeft gerund) zwaaide ons uit en gaven ons een dikke knuffel. Wat is het prachtig om zo te vertrekken. We vragen de taxichauffeur om langs Paje te rijden omdat we daar een broodje voor vanavond willen halen bij Kahawa en een afsluitend drankje willen doen bij Fisherman. We zien de auto van Ketisho in Paje staan en hij rijd speciaal achter ons aan om nog een laatste keer gedag te zeggen. Ook hem geven we een knuffel en ook dat boekje is afgesloten. We gaan zitten bij fisherman, deze week hebben we hier nog gegeten, maar toen was onze grote vriend Rasta niet aanwezig en op deze manier dachten we toch nog doei te kunnen zeggen. Toen stond er een rasta op, maar zonder rastahaar en ik vroeg wat hij met z’n haar had gedaan. De beste man gaf aan dat hij niet Rasta is maar zijn broer. Aangezien ze je hier wel vaker voor de gek houden, geloofde ik er natuurlijk geen zak van en vroeg ik hem het te bewijzen. Dus daar kwam de telefoon tevoorschijn en niet veel later had ik de echte Rasta aan de telefoon, haha, oeps. Het zijn tweelingbroers en ze lijken echt waanzinnig veel op elkaar. Ook Rasta vroeg wanneer we terugkwamen en ik zei hetzelfde als tegen Jimmy en voegde eraantoe dat het niet goedkoop is om even hierheen te komen. Waarna het antwoord volgde dat we dan maar in Nederland moesten werken en dat we dan terug zouden komen om hier te gaan wonen. En daarmee werd het telefoongesprek afgesloten.
We drinken ons drankje op, zeggen gedag tegen de plek waar we vaak zaten met het kleine schattige keukentje waar we de vorige keer een kijkje hebben mogen nemen. We stappen in de taxi en onze weg wordt vervolgd naar het vliegveld. Onze reis zit erop.

Ik vond het lastig om het eiland te verlaten. Ik vind het jammer dat ik niet meer ieder moment van de dag naar buiten kan lopen en kan genieten van de omgeving en de mensen hier. Vanaf nu moet ik het gaan doen met de herinneringen die ik heb en de foto’s die ik heb gemaakt. Dat gaat geen probleem zijn, maar toch.. het is jammer dat je niet snel terug kan gaan naar het ontspannen en fijne gevoel dat ik had op het eiland, zodra ik daar even behoefte aan heb. Maar aan al het moois komt een eind. Er is één zin die ik laatst las, die omschrijft wat mijn gevoel is geweest hier. Een zin die omschrijft wat ik graag meeneem naar Nederland en waarmee ik mijn fantastische tijd op Zanzibar wil afsluiten:

‘Let The Waves Set You Free’.